NAZWA¶

keytables - opisy tabeli klawiaturowych dla loadkeys i dumpkeys

OPIS¶

Pliki te są używane przez loadkeys(1) do modyfikowania tablic translacji używanych przez sterownik klawiatury. Pliki te mogą być generowane na podstawie tych tabel przez program dumpkeys(1).

Format tych plików jest dośc podobny do formatu xmodmap(1). Plik składa się z linii charsetu, definicji klawiszy lub napisów, przeplecionych komentarzami.

Komentarze rozpoczynają się od znaków ! lub # i trwają do końca linii. Wszystko co następuje za tymi znakami jest ignorowane. Zauważ, że komentarze nie muszą zaczynać się w pierwszej kolumnie jak w xmodmap(1).

Składnia tablicy klawiszy jest zorientowana liniowo; całkowita definicja musi zmieścić się w pojedynczej linii logicznej. Jednak linie logiczne mogą dzielić się na wiele linii fizycznych dzięki zastosowaniu znaku odwrotnego ukośnika (\).

Linia definiująca zestaw znaków (charset) ma postać:

charset "iso-8859-x"

Definiuje w jaki sposób interpretować następujące keysymy.

Każda kompletna definicja linii ma postać:

keycode keynumber = keysym keysym keysym...

keynumber jest wewnętrznym numerem identyfikującym klawisz, mniej więcej odpowiadającym jego kodowi scancode. keynumber może zostać podany w postaci dziesiętnej, ósemkowej lub szesnastkowej. Postać ósemkowa jest poprzedzona zerem, a szesnastkowa prefiksem 0x.

Każdy z keysymów reprezentuje akcję klawiaturową, z których do 256 można podwiązać do pojedynczego klawisza. Dostępne akcje zawierają kody znaków Latin1 lub sekwencje znakowe, przełączanie konsol lub keymap, bootowanie maszyny, itd. (kompletną listę można uzyskać z dumpkeys(1) przez wydanie komendy dumpkeys -l .)

Każdy keysym może zostać poprzedzony znakiem '+' (plus), w którym wypadku keysym jest traktowany jako "litera", czyli znak dotknięty przez "CapsLock" w ten sam sposób jak przez "Shift" (aby być dokładnym, CapsLock odwraca stan Shift). Znaki ASCII ('a'-'z' i 'A'-'Z') są domyślnie CapsLock'owalne. Jesli Shift+CapsLock nie powinny produkować "małych" liter, użyj linii o następującej semantyce

keycode 30 = +a  A

w pliku z mapą.

To, która z akcji dla danego klawisza jest wybierana podczas jego wciśnięcia zależy od modyfikatorów, które są czynne w danej chwili. Sterownik klawiatury wspiera 8 modyfikatorów. Modyfikatory te są oznaczone (zdecydowanie arbitralnie) jako Shift, AltGr, Controlm Alt, ShiftL, ShiftR, CtrlL, CtrlR. Każdy z tych modyfikatorów ma związaną wagę, która jest potegą dwójki, wg następującej tabeli:

Efektywna akcja klawisza jest znajdywana przez dodawanie wag wszystkich modyfikatorów. Domyślnie żaden z nich nie jest używany, więc podczas naciskania lub opuszczania klawisza pobierana jest np. akcja numer zero; ta w pierwszej kolumnie linii definicji klawisza. Gdy użyto np. klawiszy Shift+Alt, użyta zostaje akcja numer 9 (z 10 kolumny).

Zmiana stanu tego, które modyfikatory jak działają może być dokonana przez powiązanie odpowiednich akcji klawiszowych z żądanymi klawiszami. Np. przywiązywanie symbolu Shift do klawisza ustawia modyfikator Shift podczas naciskania klawisza i unieważnia działanie tego modyfikatora podczas zwolnienia klawisza. Przywiązanie AltGr_Lock do klawisza ustawia AltGr po naciśnięciu tego klawisza, a anuluje to po ponownym naciśnięciu. (Domyślnie, Shift, AltGr, Control i Alt są przywiązane do klawiszy, które noszą podobną etykietę; AltGr może oznacać prawy klawisz Alt.)

Zauważ, że powinieneś być bardzo ostrożnym podczas przywiązywania klawiszy modyfikujących. W przeciwnym wypadku może się to skończyć bezużyteczną mapą klawiatury. Jeśli na przykład zdefiniujesz Control w jego pierwszej kolumnie i zostawisz resztę kolumn jako PusteSymbole (VoidSymbols), to masz problem. Dlatego, że naciskanie klawisza włącza modyfikator Control, a następne akcje będą podglądane w piątej kolumnie (zobacz tabelę powyżej). Tak więc, jeśli puścisz klawisz, pobierana będzie akcja z piątej kolumny. Ma ona na sobie PustySymbol, więc nic się nie dzieje. Znaczy to, że modyfikator Control wciąż pracuje, chociaż puściłeś klawisz. Ponowne naciskanie i opuszczanie klawisza nie daje rezultatów. Aby temu zapobiec, powinieneś zawsze definiować wszystkie kolumny tak, aby miały ten sam symbol modyfikujący. Istnieje dla tego poręczna notacja short-hand, o której niżej.

keysymy mogą być podawane w notacji dziesiętnej, ósemkowej, szesnastkowej, lub symbolicznej. Numeryczne notacje używają tego samego formatu co keynumber. Notacja symboliczna jest podobna do tej z xmodmap(1). Zauważalnymi różnicami są symbole numeryczne. Symbole '0', ..., '9' w xmodmap(1) są zamieniane na odpowiadające słowa 'zero', 'one', ..., 'nine' aby zapobiec niejednoznacznościom z notacją numeryczną.

Powinno się zaznaczyć, że używanie notacji numerycznej dla keysymów jest mocno nieportowalne, jako że numery akcji klawiszy mogą się różnić z jednej wersji jądra na drugą, z czego wynika powyższe. Notacja ta może być używana tylko jeśli wiesz, że istnieje określona akcja klawiaturowa w twoim jądrze, dla której twoja wersja loadkeys(1) nie posiada nazwy symbolicznej.

Jest wiele notacji short-hand, poprawiających czytelność i redukujących pracę i prawdopodobieństwo błędów przy wpisywaniu.

Przede wszystkim, możesz podać linię specyfikacji mapy w postaci

keymaps 0-2,4-5,8,12

aby wskazać, że te linie mapy klawiaturowej nie będą wyszczególniały wszystkich 256 kolumn, lecz tylko jedną ze wskazanych. (Np: sam Shift, AltGr, Control, Control+Shift, Alt i Control+Alt, czyli 7 zamiast 256 kolumn.) Jeśli nie poda się takiej linii, mapy klawiaturowe 0-M będą zdefiniowane. M+1 to maksymalna ilość wpisów linii definicyjnej.

Następnie, możesz porzucić wszelkie końcowe wpisy PustychSymboli z definicji klawisza. PustySymbol oznacza akcję klawiaturową, która nie powoduje efektu. Np. aby zdefiniować klawisz numer 30 do wyprowadzania 'a' bez shiftu i 'A' z shiftem, niczego zaś przy wciśniętym AltGr i innych modyfikatorach, możesz napisać

keycode  30 = a	A

zamiast bardziej "gadatliwego"

keycode  30 = a	A	VoidSymbol	VoidSymbol \
		VoidSymbol VoidSymbol VoidSymbol ...

Zwykle możesz użyć jeszcze innych definicji. Jeśli wprowadzisz linię definicji klawisza z tylko jednym kodem akcji po znaku równości, to ma to specjalne znaczenie. Jeśli kod (numeryczny lub symboliczny) nie jest literą ASCII, znaczy to, że kod jest wyjątkowo replikowany na wszystkie zdefiniowane kolumny. Jeśli, z drugiej strony, kod jest znakiem ASCII w zasięgu 'a', ..., 'z' lub 'A', ..., 'Z', to robione są następujące definicje dla różnych kombinacji modyfikatorów. (Tabela listuje dwa możliwe przypadki: zarówno z pojedynczym kodem akcji dla małej litery, oznaczonej przez 'x', jak i dla dużej litery, oznaczonej przez 'Y'.)

Wszystkie poprzednie formy linii definicji klawiszy zawsze definiowały wszystkie M+1 możliwych kombinacji modyfikatorów, niezależnie od ilości rzeczywistych kodów akcji. Istnieje jednak wariacja składni definicji dla definiowania pojedynczych akcji dla określonych kombinacji modyfikatora i klawisza. Jest to szczególnie użyteczne, jeśli ładujesz talicę klawiaturową, która nie odpowiada twoim potrzebom w niektórych kombinacjach modyfikatorów, jak np. AltGr+klawisze funkcyjne. Możesz utworzyć wtedy mały lokalny plik, redefiniujący tylko te kombinacje modyfikatorów i ładować go po załadowaniu pliku głównego. Składnia tego formatu to:

{ plain | <sekwencja modyfikatorów> } keycode keynumber = keysym

, n.p.,

plain keycode 14 = BackSpace
control alt keycode 83 = Boot
alt keycode 105 = Decr_Console
alt keycode 106 = Incr_Console

Dodatkowo do komentarzy i linii definicji klawiszy, pliki tablic klawiaturowych mogą zawierać definicje napisów. Są one używane do definiowania, co wysyła kod akcji każdego klawisza funkcyjnego. Składnia definicji napisu to:

tekst może zawierać literalne znaki, kody ósemkowe w formacie odwrotnego ukośnika, za którym podąża do trzech cyfr ósemkowych, a także trzy sekwencje eskejpowe \n, \\, i \", odpowiednio dla nowej linii, odwrotnego ukośnika i cytatu.

Aby znaleźć, które keysymy są dostępne do użytku w plikach klawiaturowych, użyj komendy

dumpkeys --long-info

Niestety, obecnie nie ma opisu, co który symbol robi. Trzeba to zgadywać z nazwy, wydedukowanej ze źródeł jądra.

PRZYKŁADY¶

Następujący wpis wymienia ze sobą lewy klawisz Control i CapsLock:

keycode  58 = Control
keycode  29 = Caps_Lock

Klawisz o numerze 58 jest normalnie Caps Lockiem, a klawisz numer 29 jest zwykle klawiszem Control.

Następujący wpis ustawia milsze zachowanie klawiszy Shift i Caps Lock, jak w starych maszynach do pisania. To znaczy, wciśnięcie klawiszu Caps Lock jeden, lub więcej razy, włącza klawiaturę w stan CapsLock, a wciśnięcie dowolnego z Shiftów wyłącza go.

keycode  42 = Uncaps_Shift
keycode  54 = Uncaps_Shift
keycode  58 = Caps_On

Następujący wpis ustawia układ bloku edycyjnego na rozszerzonych klawiaturach, aby były bardziej podobne do terminali serii VT200:

keycode 102 = Insert
keycode 104 = Remove
keycode 107 = Prior
shift keycode 107 = Scroll_Backward
keycode 110 = Find
keycode 111 = Select
control alt   keycode 111 = Boot
control altgr keycode 111 = Boot

Oto przykład na przywiązanie napisu "du\ndf\n" do klawisza AltGr-D. Używamy "wolnego" kodu akcji F100, nie przywiązywanego normalnie do żadnego klawisza.

altgr keycode 32 = F100
string F100 = "du\ndf\n"

ZOBACZ TAKŻE¶

loadkeys(1), dumpkeys(1), showkey(1), xmodmap(1)