2. EL 6 ELS
  3. man-pages-pl
  4. smbclient(1)

Scroll to navigation

SMBCLIENT(1) General Commands Manual SMBCLIENT(1)

NAZWA

smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp

SKŁADNIA

smbclient nazwausługi [hasło] [-s smb.conf] [-B adres IP] [-O opcje gniazd] [-R porządek sprawdzania nazw] [-M nazwa NetBIOS] [-i zasięg] [-N] [-n nazwa NetBIOS] [-d poziom debugowania] [-P] [-p port] [-l podstawa nazwy logów] [-h] [-I adres IP] [-E] [-U nazwa użytkownika] [-L nazwa NetBIOS] [-t kod terminala] [-m maksymalny poziom protokołu] [-W grupa robocza] [-T<c|x>IXFqgbNan] [-D katalog] [-c lista komend]

OPIS

Ten program jest częścią pakietu Samba.

smbclient jest klientem, który potrafi ´rozmawiać´ z serwerem SMB/CIFS. Oferuje on interfejs podobny do tego z programu ftp (zobacz ftp (1)). Umożliwia on rzeczy takie jak pobieranie plików z serwera na lokalny komputer, umieszczanie plików z lokalnego komputera na serwer, pobieranie informacji o katalogach z serwera itp.

OPCJE

nazwa usługi jest nazwą usługi na serwerze, z której chcesz skorzystać. Nazwa usługi na postać //serwer/usługa, gdzie serwer jest nazwą NetBIOS serwera SMB/CIFS oferującego pożądaną usługę, a usługa jest nazwą pożądanej usługi. Aby w taki sposób połączyć się z usługą drukarka na serwerze SMB/CIFS serwersmb, powinieneś użyć nazwy usługi
//serwersmb/drukarka
Zauważ, że nazwą serwera nie musi być nazwą IP (DNS) hosta tego serwera. Wymaganą nazwą jest nazwa NetBIOS serwera, która nie musi być taka sama jak adres IP (DNS) serwera.
Nazwa serwera jest sprawdzana zgodnie z parametrem -R smbclienta lub używając parametru name resolve order z pliku smb.conf, pozwalającego administratorowi na zmianę porządku i metod znajdywania nazw.
parametr hasło jest hasłem wymaganym do uzyskania dostępu do określonej usługi na określonym serwerze. Jeśli ten parametr jest podany, opcja -N (pomiń zapytanie o hasło) jest brana pod uwagę.
Nie ma domyślnego hasła. Jeśli nie podano hasła przy wywołaniu programu (używając tego parametru lub dodając hasło do opcji -U (zobacz niżej)) i nie została podana opcja -N klient zapyta się o hasło, nawet jeśli pożądana usługa nie wymaga takowego. (Jeśli hasło nie jest potrzebne, po prostu wciśnij ENTER aby podać zerowe hasło.)
Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą być odrzucone przez te serwery.
Bądź ostrożny w dodawaniu haseł do skryptów.
Ten parametr określa ścieżkę do pliku konfiguracyjnego pakietu Samba, smb.conf. Ten plik kontroluje wszystkie aspekty konfiguracji Samby na komputerze. Smbclient także musi przeczytać ten plik.
Adres IP używany przy wysyłaniu pakietu rozgłoszeniowego.
Opcje gniazd TCP do ustawienia przez klienta. Zobacz parametr opcje gniazd na stronie podręcznika systemowego smb.conf (5) aby sprawdzić listę poprawnych opcji.
Ta opcja pozwala użytkownikowi programu smbclient na ustalenie, jakie usługi sprawdzania nazw zostaną użyte do sprawdzenia nazwy NetBIOS hosta, z którym chcesz się połączyć.
Opcjami są:
lmhosts : Sprawdzanie adresów IP w pliku lmhosts Samby. Plik lmhosts jest przechowywany w tym samym katalogu, co plik smb.conf.
host : Przeprowadź standardową zamianę nazwy hosta na adres IP korzystając z pliku systemowego /etc/hosts, służącego do przeszukiwań NIS i DNS. Ta metoda sprawdzania nazw jest zależna od systemu operacyjnego.
wins : zapytaj o nazwę komputer z adresem IP podanym w parametrze wins server z pliku smb.conf. Jeśli nie podano żadnego serwera WINS ta metoda jest pomijana.
bcast : Rozgłoś zapytanie na każdym ze znanych lokalnych interfejsów sieciowych wymienionych w parametrze interfaces z pliku smb.conf. Jest to najmniej wiarygodna metoda sprawdzania nazw, ponieważ zależy ona od tego, czy docelowy host jest aktualnie podłączony do podsieci. Aby podać konkretny adres rozgłoszeniowy można użyć opcji -B.
Jeśli ten parametr nie jest ustawiony, użyta zostanie opcja name resolve order z pliku smb.conf.
Domyślną kolejnością jest lmhosts, host, wins, bcast. Bez parametru -R lub bez żadnego wpisu w parametrze "name resolve order" z pliku smb.conf metody sprawdzania nazw będą używane w tej kolejności.
Ta opcja umożliwia ci wysłanie wiadomości na inny komputer przy użyciu protokołu "WinPopup". Po ustanowieniu połączenia wpisz swoją wiadomość. Aby zakończyć wpisywanie wciśnij ^D (control-D).
Jeśli na komputerze docelowym jest uruchomiony WinPopup, użytkownik otrzyma wpisaną wiadomość i prawdopodobnie usłyszy sygnał dźwiękowy. Jeśli WinPopup nie jest uruchomiony, wiadomość nie zostanie doręczona a żadna wiadomość o błędzie się nie pojawi.
Wiadomość zostanie obcięta, jeśli jej rozmiar przekracza 1600 bajtów. Jest to ograniczenie protokołu.
Przydatną sztuczką jest wysłanie wiadomości na standardowe wejście programu smbclient. Na przykład
cat mojawiadomość.txt | smbclient -M JANEK
wyśle wiadomość z pliku mojawiadomość.txt na komputer JANEK.
Mogą się też przydać opcje -U i -I, które kontrolują części OD i DO wiadomości.
Zobacz opcję message command z pliku smb.conf (5) opisującą zachowanie się Samby w przypadku otrzymania wiadomości WinPopup.
Uwaga: skopiuj skrót do programu WinPopup do grupy autostart systemu Windows, jeśli chcesz zawsze mieć możliwość odbierania wiadomości.
Ta opcja określa zasięg NetBIOS, który smbclient będzie używał do komunikowania się przy generowaniu nazw NetBIOS. Szczegółowe informacje dotyczące zasięgów NetBIOS możesz znaleźć w rfc1001.txt i rfc1002.txt. Zasięgi NetBIOS są bardzo rzadko używane. Zmieniaj te ustawienia tylko jeśli jesteś administratorem wszystkich systemów NetBIOS, z którymi chcesz się komunikować.
Jeśli ta opcja jest ustawiona, pomijane jest normalne zapytanie klienta o hasło użytkownika. Ta opcja jest przydatna przy łączeniu się z usługą, która nie wymaga hasła.
Normalnie klient pyta o hasło, chyba że hasło podane jest w linii poleceń lub posłużono się tym parametrem.
Domyślnie klient użyje nazwy lokalnego hosta (dużymi literami) jako swojej nazwy NetBIOS. Ten parametr pozwala na ustalenie dowolnej nazwy NetBIOS.
poziom debugowania jest liczbą od 0 do 10, lub literą ´A´.
Jeśli ten parametr nie jest podany, domyślną wartością jest zero.
Im wyższa jest ta wartość, tym więcej szczegółów będą zawierały logi. Przy poziomie 0 raportowane będą tylko krytyczne błędy i poważne ostrzeżenia. Poziom 1 jest sensowny dla normalnej pracy - generuje małą, ale wystarczającą ilość informacji o przeprowadzanych operacjach.
Poziomy powyżej 1 wygenerują znaczną ilość danych i powinny być używane tylko przy poszukiwaniu przyczyn problemów. Poziomy powyżej 3 są zaprojektowane tylko dla deweloperów i generują OGROMNĄ ilość danych, przy czym większość jest nieczytelna. Jeśli poziom debugowania będzie ustawiony na ´A´, zostaną zapisane wszystkie informacje. Ta opcja jest tylko dla deweloperów, i to tylko takich, którzy naprawdę chcą wiedzieć, jak działa kod.
Ten parametr unieważni opcję log level z pliku smb.conf (5).
Ta opcja nie jest już używana. Kod programu Samba2.0 pozwala serwerowi na decydowanie o typie urządzenie, więc nie jest potrzebna flaga drukarki.
To jest numer portu TCP, który zostanie użyty przy ustanawianiu połączenia z serwerem. Standardowy ("dobrze znany" - well-known) numer portu TCP dla serwera SMB/CIFS to 139; jest on ustawieniem domyślnym.
Jeśli ten parametr jest ustawiony, decyduje on o podstawie nazwy pliku, do którego będą zapisywane informacje o działaniach klienta.
Domyślna podstawa nazwy jest określana przy kompilacji.
Podstawa nazwy jest używana do utworzenia ostatecznej nazwy pliku. Na przykład jeśli podaną podstawą jest "log", ostateczną nazwą pliku będzie log.client.
Utworzony plik dziennika (logu) nigdy nie jest usuwany przez klienta.
Wyświetl informacje o użytkowaniu klienta.
Jest to adres IP serwera, do którego chcesz się podłączyć. Powinna to być standardowa notacja "a.b.c.d".
Normalnie klient próbuje zlokalizować serwer SMB/CIFS przez mechanizm sprawdzania nazw NetBIOS opisany powyżej w parametrze name resolve order Użycie tego parametru wymusza na kliencie użycie podanego adresu IP i podana nazwa NetBIOS będzie zignorowana.
Nie ma domyślnej wartości dla tego parametru. Jeśli ta wartość nie zostanie podana, będzie ona ustalona automatycznie przez klienta w sposób opisany powyżej.
Ten parametr wywołuje zapisywanie wiadomości przez klienta do standardowego strumienia błędów (stderr).
Normalnie te wiadomości są wysyłane do standardowego strumienia wyjścia - zazwyczaj konsola użytkownika.
Ten parametr określa nazwę użytkownika, która zostanie użyta przy nawiązywaniu połączenia, zakładając że twój serwer nie używa wersji protokołu, który łączy hasła z udziałami, ale z nazwami użytkowników.
Niektóre serwery są wybredne co do wielkości znaków tej nazwy, a niektóre wymagają, aby była to ważna nazwa NetBIOS.
Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika, użyta zostanie wersja pisana dużymi literami zmiennej środowiskowej USER lub LOGNAME (w takiej kolejności). Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika i żadna ze zmiennych środowiskowych nie istnieje, to użyta zostanie nazwa użytkownika "GUEST".
Jeśli zmienna środowiskowa USER zawiera znak ´%´, wszystko po tym znaku będzie traktowane jako hasło. To pozwala na ustawienie zmiennej środowiskowej na USER=użytkownik%hasło, w związku z czym hasło nie jest podawane w linii poleceń, gdzie może być podejrzane przez komendę ps.
Jeśli usługa, do której chcesz się podłączyć wymaga hasła, może ono być podane przy pomocy opcji -U, przez dodanie symbolu procentu ("%") i hasła do nazwy użytkownika. Na przykład, aby podłączyć się do usługi jako użytkownik "janek" z hasłem "sekret", możesz użyć opcji
-U janek%sekret
w linii poleceń. Zauważ, że nie ma spacji wokół symbolu procentu.
Jeśli podasz hasło jako część nazwy użytkownika, to ustawiana jest opcja -N (pomiń zapytanie o hasło).
Jeśli podasz hasło jako parametr i jako część nazwy użytkownika, to pierwszeństwo ma hasło podane jako część nazwy użytkownika. Nie podanie niczego przed lub po znaku procentu spowoduje użycie odpowiednio pustej nazwy użytkownika lub pustego hasła.
Hasło może też być podane przez ustawienie zmiennej środowiskowej PASSWORD, która zawiera hasło użytkownika. Zauważ, że może to być bardzo niebezpieczne na niektórych systemach, ale na innych umożliwia to użytkownikom skryptowanie komend smbclienta bez możliwości podejrzenia hasła na liście procesów w przypadku podania go w linii poleceń.
Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą być odrzucone przez te serwery.
Bądź ostrożny przy dopisywaniu haseł do skryptów lub przy ustawianiu zmiennej środowiskowej PASSWORD. Na wielu systemach linia poleceń działającego procesu może być podejrzana przy pomocy polecenia ps. Aby mieć pewność bezpieczeństwa pozwalaj programowi smbclient na pytanie o hasło i wpisuj je bezpośrednio.
Ta opcja pozwala na obejrzenie usług dostępnych na serwerze. Lista pojawi się po użyciu w taki sposób: "smbclient -L host". Opcja -I może być przydatna jeśli twoje nazwy NetBIOS nie są takie same jak nazwy DNS hostów TCP/IP lub jeśli próbujesz połączyć się z hostem z innej sieci.
Ta opcja mówi programowi smbclient jak interpretować nazwy plików pochodzące ze zdalnego serwera. Zazwyczaj azjatyckojęzyczne wielobajtowe implementacje Uniksów używają innych zestawów znaków niż serwery SMB/CIFS (na przykład EUC zamiast SJIS). Prawidłowe ustawienie tego parametru programowi smbclient na prawidłową konwersję między nazwami plików Uniksowymi a tymi pochodzącymi z serwerów SMB. Ta opcja nie została porządnie sprawdzona i mogą być z nią problemy.
Do kodów terminali należą: sjis, euc, jis7, jis8, junet, hex, cap. To nie jest pełna lista. Pełna lista znajduje się w kodzie źródłowym pakietu Samba.
Wraz z nowym kodem w pakiecie Samba2.0 smbclient zawsze próbuje nawiązać połączenie z najwyższym poziomem protokołu jaki serwer obsługuje. Ten parametr jest zachowany dla wstecznej kompatybilności, ale dowolny ciąg, który znajduje się po opcji -m zostanie zignorowany.
Unieważnia domyślną grupę roboczą określoną w parametrze workgroup z pliku smb.conf dla tego połączenia. Ta opcja może być niezbędna do połączenia się z niektórymi serwerami.
smbclient może być użyty do stworzenia kopii zapasowej wszystkich plików znajdujących się na udziale SMB/CIFS, kompatybilnego z formatem tar (1). Drugorzędne flagi tar, które mogą być podane to:
Stwórz plik tar na Uniksie. Po tej opcji musi znajdować się nazwa pliku, pliku urządzenia streamera lub "-" dla standardowego wyjścia. Jeśli użyjesz standardowego wyjścia musisz użyć najniższej wartości poziomu debugowania -d0, aby uniknąć uszkodzenia pliku tar. Ta flaga nie może być podana razem z flagą x.
Rozpakuj lokalny plik tar z powrotem na udział. Jeśli opcja -D nie została podana, struktura plików i katalogów pliku tar zostanie odtworzona od głównego katalogu udziału. Po tej opcji musi znajdować się nazwa pliku tar, urządzenia lub -D dla standardowego wejścia. Flaga ta nie może być łączona z flagą c. Odtworzonym plikom zostanie nadana taka data stworzenia (modyfikacji), jaka została zapisana w pliku tar. Nie zostaje natomiast przywrócona data katalogom.
Włącz pliki i katalogi. Jest to domyślne zachowanie, kiedy pliki są wymienione powyżej. Powoduje to branie pod uwagę plików tar przy rozpakowywaniu lub tworzeniu (a zatem wszystko inne zostaje wyłączone z tych działań). Zobacz przykład poniżej.
Wyłącz pliki i katalogi. Powoduje to wyłączenie pliku tar z działań rozpakowywania lub tworzenia. Zobacz przykład poniżej.
Rozmiar bloku. Po nim musi następować dozwolona (większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512) blokach.
Przyrostowe. Archiwizuj tylko te pliki, które mają ustawiony bit "archive". Przydatne tylko z flagą c.
Ciche. Powstrzymuje tara przed wypisywaniem informacji diagnostycznych podczas pracy. Ten sam efekt daje tarmode quiet.
Włączanie lub wyłączanie oparte na wyrażeniach regularnych. Używa wyrażeń regularnych aby sprawdzić, czy dany plik należy włączyć lub wyłączyć z działań. Działa to jedynie jeśli Samba została skompilowana z HAVE_REGEX_H. Jednakże ten tryb może być bardzo wolny. Jeśli Samba nie została skompilowana z HAVE_REGEX_H, wykonywane jest porównywanie oparte na maskach (użycie znaków * i ?).
Nowszy niż. Po tej opcji musi być nazwa pliku, którego data będzie porównywana z plikami znalezionymi w udziale podczas tworzenia archiwum. Tylko pliki nowsze niż podany plik zostaną zarchiwizowane do pliku tar. Przydatne tylko z flagą c.
Ustaw bit "archive". Powoduje usunięcie bitu "archive" podczas archiwizowania pliku. Przydatne z flagami g i c.
Długie nazwy w plikach tar
Tar smbclienta obsługuje obecnie długie nazwy plików zarówno przy archiwizowaniu jak i rozpakowywaniu. Jednakże pełna ścieżka razem z nazwą pliku musi mieć mniej niż 1024 bajty. Kiedy smbclient tworzy archiwum tar zapisywane są ścieżki względne, nie absolutne.
Nazwy plików w archiwach tar
Wszystkie nazwy plików mogą być podane jako ścieżki DOS'owe (z \ jako separatorem) lub jako ścieżki Unixowe (z / jako separatorem)
Przykłady
Odtworzenie pliku tar backup.tar do mójudział na mójpc (bez hasła).
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tx backup.tar
Odtwórz wszystko oprócz users/docs
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -TXx backup.tar users/docs
Stwórz plik tar złożony z plików poniżej users/docs.
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar users/docs
Stwórz taki sam plik tar jak powyżej, ale używając ścieżki DOS.
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -tc backup.tar users\edocs
Stwórz plik tar złożony ze wszystkich plików i katalogów z udziału.
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar *
Zmień początkowy katalog przed uruchomieniem. Prawdopodobnie jedynym wykorzystaniem jest opcja tar -T.
Lista komend jest to ciąg komend oddzielony średnikami, które mają być wykonane zamiast oczekiwania na podawanie komend przez standardowe wejście. -N jest wymuszana przez -c.
Ta opcja jest przydatna przy skryptowaniu i przekazywaniu standardowego wejścia do serwera, np. -c ´print -´.

OPERACJE

Jeśli klient już działa, użytkownikowi powinien pokazać się znak zachęty:

smb:\>

Symbol odwrotnego ukośnika ("\") wskazuje bieżący katalog roboczy na serwerze, który zmieni się, jeśli zostanie zmieniony bieżący katalog roboczy.

Znak zachęty wskazuje na to, że klient jest gotowy i czeka na polecenia. Każda komenda jest pojedynczym słowem, opcjonalnie po nim mogą nastąpić parametry specyficzne dla danej komendy. Komendy i parametry są rozdzielone spacjami, chyba że opis konkretnej komendy stanowi inaczej. Wszystkie komendy są niewrażliwe na wielkość znaków. To, czy istotna jest wielkość znaków parametrów przekazywanych do komend zależy od konkretnych komend.

Parametry pokazane w nawiasach kwadratowych (np. "[parametr]") są opcjonalne. Jeśli nie zaznaczono inaczej, do komendy stosują się zasady ogólne. Parametry podane w nawiasach kątowych (np. "<parametr>") są obowiązkowe.

Zauważ, że wszystkie komendy wykonywane na serwerze są wykonywane przez przekazanie żądania do serwera. Tak więc zachowanie jest zależne od tego, jak serwer został zaimplementowany.

Komendy podane są w porządku alfabetycznym.

? [komenda]
Jeśli "komenda" jest określona, to komenda ? wyświetli krótką informację dotyczącą podanej komendy. Jeśli pominięty zostanie parametr "komenda", wyświetlona zostanie lista dostępnych komend.
! [komenda powłoki]
Jeśli podana jest "komenda powłoki", komenda ! uruchomi lokalnie powłokę i wykona zadaną komendę. Jeśli nie zostanie podana żadna komenda powłoki, uruchomiona zostanie lokalna powłoka.
Jeśli zostanie podana "nazwa katalogu", to bieżący katalog roboczy na serwerze zostanie zmieniony na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek powodu do katalogu nie ma dostępu.
Jeśli nie zostanie podana żadna nazwa katalogu, wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
Klient zażąda od serwera próby usunięcia wszystkich plików pasujących do maski z bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
Wyświetla listę plików pasujących do maski w bieżącym katalogu roboczym na serwerze.
Przerwij połączenie z serwerem i wyjdź z programu.
Skopiuj z serwera plik o nazwie "nazwa pliku zdalnego" na lokalny komputer. Jeśli drugi parametr jest podany, to plik zostanie skopiowany do lokalnego pliku o nazwie "nazwa pliku lokalnego". Zauważ, że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też komendę lowercase.
Zobacz komendę ? powyżej.
Jeśli "nazwa katalogu" jest podana, to bieżący roboczy na komputerze lokalnym zostanie zmieniony na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek powodu do katalogu nie ma dostępu.
Jeśli nie zostanie podana nazwa katalogu, wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu roboczego na lokalnym komputerze.
Włącza wyświetlanie nazw plików małymi literami dla komend get i mget.
Kiedy wyświetlanie nazw plików małymi literami jest włączone, przy używaniu komend get i mget lokalne nazwy plików będą konwertowane do małych liter. Jest to często przydatne przy kopiowaniu plików MSDOS z serwera, ponieważ małe litery w nazwach plików są standardem w systemach Uniksowych.
Zobacz komendę dir powyżej.
Ta komenda pozwala użytkownikowi na ustawienie maski, która będzie używana podczas wykonywania operacji rekurencyjnych przez komendy get i mget.
Kiedy rekurencja jest włączona, maski przekazane do komend get i mget działają jak filtry do plików, nie do katalogów.
Maska określona komendą mask jest niezbędna do filtrowania plików zawartych w tych katalogach. Na przykład, jeśli maską podaną komendzie mget jest "source*" a maską podaną komendzie mask jest "*.c" a rekurencja jest włączona, komenda mget pobierze wszystkie pliki pasujące do maski "*&.c" we wszystkich katalogach poniżej pasujących do maski "source*" w bieżącym katalogu roboczym.
Zauważ, że domyślna wartość dla maski jest pusta (jej równoważnością jest "*") i pozostaje taka dopóki nie zostanie użyta komenda mask do jej zmiany. Najczęściej maska pozostaje niezdefiniowana. Aby uniknąć nieoczekiwanych rezultatów dobrze jest przywrócić wartość maski na "*" po użyciu komendy mget lub mput.
Zobacz komendę mkdir.
Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski na komputer, na którym uruchomiony jest klient.
Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach rekurencyjnych i nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.
Tworzy nowy katalog na serwerze (jeśli pozwalają na to uprawnienia) z podaną nazwą.
Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski z bieżącego katalogu roboczego komputera lokalnego do bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach rekurencyjnych i nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.
Wydrukuj podany plik z lokalnego komputera używając drukarki podłączonej do serwera.
Zobacz też komendę printmode.
Ustawia tryb drukowania tak, aby obsługiwać dane binarne (takie jak grafika) albo tekst. Późniejsze komendy drukowania będą używały trybu ustawionego przez to polecenie.
Przełącza pytanie o nazwy plików podczas działania komend mget i mput.
Kiedy jest włączone, użytkownik będzie proszony o potwierdzenie transferu każdego z plików podczas działania tych komend. Kiedy jest wyłączone, wszystkie pliki zostaną przesłane bez zapytania o potwierdzenie.
Skopiuj plik o nazwie "nazwa pliku lokalnego" z komputera lokalnego na serwer. Jeśli zostanie podany drugi parametr, plik na serwerze zostanie nazwany "nazwa pliku zdalnego". Zauważ, że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też komendę lowercase.
Wyświetla kolejkę drukowania, pokazując identyfikator zadania, nazwę, rozmiar i aktualny stan.
Zobacz komendę exit.
Zobacz komendę rmdir.
Przełącza stosowanie rekurencji dla komend mget i mput.
Kiedy jest włączona, te komendy będą przetwarzały wszystkie katalogi znajdujące się w katalogu początkowym i będą przeglądały ich zawartość jeśli nazwa danego katalogu pasuje do maski podanej komendzie. Pobrane będą tylko pliki pasujące do maski ustalonej za pomocą polecenia mask. Zobacz także polecenie mask.
Jeśli rekurencja jest wyłączona, kopiowane będą tylko pliki znajdujące się w bieżącym katalogu roboczym na komputerze źródłowym pasujące do maski podanej jako parametr polecenia mget lub mput, a maska ustalona za pomocą polecenia mask będzie zignorowana.
Usuwa z bieżącego katalogu roboczego serwera wszystkie pliki pasujące do maski.
Usuwa podany katalog (jeśli pozwalają na to prawa dostępu) z serwera.
Przeprowadza operację tar - zobacz opcję -T powyżej. Na zachowanie może wpływać komenda tarmode (zobacz poniżej). Użycie g (przyrostowe) i N (nowsze niż) wpłynie na ustawienia tarmode. Zauważ, że użycie opcji "-" z opcją x może nie działać - zamiast tego użyj linii poleceń.
Rozmiar bloku. Po nim musi następować dopuszczalna (większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512) blokach.
Zmienia zachowanie polecenia tar względem bitu "archive". W trybie "full" polecenia tar zarchiwizuje wszystko nie zwracając uwagi na ustawienie bitu "archive" (jest to tryb domyślny). W trybie "inc" (incremental - przyrostowy) tar zarchiwizuje tylko pliki z ustawionym bitem "archive". W trybie "reset" tar usunie bit "archive" ze wszystkich plików, które archiwizuje (wymaga możliwości zapisywania w udziale).
Wersja DOSowej komendy attribm służącej do ustawiania atrybutów pliku. Na przykład:
setmode mójplik +r
sprawi, że plik "mójplik" będzie tylko do odczytu.

UWAGI

Niektóre serwery są wybredne, co do wielkości znaków podanej nazwy użytkownika, hasła, nazwy udziału (nazywanego także nazwą usługi) i nazw serwerów. Jeśli nie możesz się połączyć z serwerem spróbuj podać wszystkie parametry dużymi literami.

Często niezbędne jest użycie opcji -n przy łączeniu się z niektórymi typami serwerów. Na przykład LanManager OS/2 wymaga użycia prawidłowej nazwy NetBIOS, więc musisz podać prawidłową nazwę, która może być znana serwerowi.

smbclient obsługuje długie nazwy plików, jeśli serwer obsługuje protokół LANMAN2 lub nowszy.

ZMIENNE ŚRODOWISKOWE

Zmienna USER może zawierać nazwę użytkownika osoby używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko wtedy, gdy poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła na poziomie sesji.

Zmienna PASSWORD może zawierać hasło osoby używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko jeśli poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła na poziomie sesji.

INSTALACJA

Lokalizacja programu klienta jest indywidualną kwestią administratora systemu. Dalej znajdują się tylko sugestie.

Zaleca się, aby oprogramowanie smbclienta było zainstalowane w katalogu /usr/local/samba/bin lub /usr/samba/bin. Ten katalog może być czytany przez wszystkich a zapisywany tylko przez roota. Każdy powinien mieć możliwość uruchomienia klienta. Klient nie powinien mieć ustawionych uprawnień setuid czy setgid!

Pliki z dziennikami pracy (logami) klienta powinny być umieszczane w katalogu, którego zawartość może być odczytywana i zapisywana tylko przez danego użytkownika.

Aby przetestować klienta, będziesz potrzebował nazwy serwera SMB/CIFS. Istnieje możliwość uruchomienia smbd (8) jako zwykły użytkownik - uruchomienie serwera jako demona na porcie dostępnym dla użytkownika (zazwyczaj dowolny port powyżej 1024) dostarczy serwera, na którym będzie można przeprowadzać testy.

DIAGNOSTYKA

Większość informacji diagnostycznych wysyłanych przez klienta jest rejestrowana w odpowiednim pliku. Nazwa tego pliku jest ustalana podczas kompilacji, ale może być zmieniona przez parametr podany z linii poleceń.

Liczba i źródło informacji diagnostycznych zależy od poziomu debugowania ustalonego przez klienta. Jeśli masz problemy, ustaw poziom debugowania na 3 i przejrzyj pliki z logami.

WERSJA

Ta strona podręcznika systemowego obowiązuje dla wersji 2.0 pakietu Samba.

AUTOR

Oryginalne oprogramowanie Samba i związane z nim narzędzia zostały stworzone przez Andrew Tridgella samba-bugs@samba.org. Samba jest teraz rozwijana przez Samba Team jako projekt typu Open Source, podobny do sposobu rozwijania jądra Linuksa.

Oryginalne strony podręcznika systemowego pakietu Samba zostały napisane przez Karla Auera. Strony podręcznika systemowego zostały skonwertowane do formatu YODL (kolejne wspaniałe oprogramowanie Open Source, dostępne pod adresem ftp://ftp.icce.rug.nl/pub/unix/) i odświeżone dla wersji 2.0 pakietu Samba przez Jeremy'ego Allisona. samba-bugs@samba.org.

Zobacz samba (7). Znajdziesz tam pełną listę współpracowników i informacje jak wysłać informacje o błędach, komentarze itp.

30 Lis 1999 smbclient 2.0.3