Sekcje stron podręcznika ekranowego¶

Sekcje podręcznika man są tradycyjnie definiowane następująco:

1 Komendy (programy)

Te komendy mogą być wykonywane przez użytkownika z powłoki.

2 Wywołania systemowe

Te funkcje muszą być obsługiwane przez jądro.

3 Wywołania biblioteczne

Większość funkcji libc.

4 Pliki specjalne (urządzenia)

Pliki, które można znaleźć w /dev.

5 Formaty plików i konwencje

Format dla pliku /etc/passwd i innych nadających się do odczytu przez człowieka.

6 Gry

7 Konwencje i różnorodne

Przegląd różnych tematów, konwencje, protokoły, standardy kodowania znaków i inne.

8 Polecenia do zarządzania systemem

Komendy takie, jak mount(8), które wywoływać może tylko root .

Pakiety makr¶

Nowe strony podręcznika powinny być pisane z użyciem pakietu makr groff an.tmac opisanego w man(7). Wybór ten podyktowany jest zachowaniem spójności: przytłaczająca większość istniejących podręczników linuksowych używa tego pakietu makr.

Konwencje wyglądu pliku źródłowego¶

Prosimy ograniczać długość linii kodu źródłowego do maksymalnie 75 znaków, jeśli jest to możliwe. Pomaga to unikać zawijania wierszy w niektórych programach pocztowych podczas przesyłania łat do podręczników ekranowych.

Nowe zdania powinny zaczynać się w nowych liniach. Upraszcza to oglądanie efektów łat, które często operują na poziomie poszczególnych zdań.

Linia tytułowa¶

Pierwszą komendą strony podręcznika powinno być polecenie TH:

Rozdziały stron podręcznika¶

Poniższa lista pokazuje rozdziały konwencjonalne lub sugerowane. Większość stron podręcznika powinna zawierać przynajmniej wyróżnione rozdziały. Prosimy pisać nowe strony podręcznika w taki sposób, by rozdziały pojawiały się w takiej kolejności, w jakiej są podane na liście.

NAZWA               (NAME)
SKŁADNIA            (SYNOPSIS)
KONFIGURACJA        (CONFIGURATION) [Normalnie tylko w sekcji 4.]
OPIS                (DESCRIPTION)
OPCJE               (OPTIONS)       [Normalnie tylko w sekcjach 1., 8.]
KOD ZAKOŃCZENIA     (EXIT STATUS)   [Normalnie tylko w sekcjach 1., 8.]
WARTOŚĆ ZWRACANA    (RETURN VALUE)  [Normalnie tylko w sekcjach 2., 3.]
BŁĘDY               (ERRORS)        [Zazwyczaj tylko w sekcjach 2., 3.]
ŚRODOWISKO          (ENVIRONMENT)
PLIKI               (FILES)
WERSJE              (VERSIONS)      [Normalnie tylko w sekcjach 2., 3.]
ZGODNE Z            (CONFORMING TO)
UWAGI               (NOTES)
BŁĘDY [IMPLEMENTACJI] (BUGS)
PRZYKŁAD            (EXAMPLE)
ZOBACZ TAKŻE        (SEE ALSO)

W celu zachowania spójności i dla lepszego zrozumienia przekazywanych informacji prosimy używać zwyczajowych nagłówków wszędzie, gdzie mają zastosowanie. Jeśli jest to konieczne, można użyć własnych nagłówków, zwłaszcza gdy sprawią, że tekst łatwiej będzie zrozumieć (może być to szczególnie użyteczne w sekcjach 4. i 5.). Jednakże zanim użyje się własnych nagłówków, prosimy rozważyć użycie nagłówków zwyczajowych i umieszczenie podrozdziałów (.SS) w rozdziałach opisanych tymi nagłówkami.

Poniżej opisujemy zawartość każdej z powyższych sekcji.

NAZWA

Nazwa tej strony podręcznika. Istotne informacje na temat zawartości i formatu linii następujących po .SH NAZWA można znaleźć w man(7).

SKŁADNIA

Krótko opisuje interfejs polecenia lub funkcji. W przypadku poleceń pokazuje składnię polecenia i jego argumenty (łącznie z opcjami); pogrubienie jest używane dla tekstu wpisywanego dosłownie, a kursywa oznacza zastępowalne argumenty. Nawiasy kwadratowe ([]) otaczają argumenty opcjonalne, linie pionowe (|) rozdzielają możliwe wybory, a wielokropek (...) oznacza możliwość powtarzania. W wypadku funkcji pokazuje wszystkie wymagane deklaracje danych lub dyrektywy #include, po których następuje deklaracja funkcji.

Jeżeli do uzyskania deklaracji funkcji (lub zmiennej) z pliku nagłówkowego wymagane jest zdefiniowanie makra testującego, to informacja o tym powinna zostać umieszczona w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), tak jak to opisano w feature_test_macros(7).

KONFIGURACJA

Szczegóły konfiguracji urządzenia. Ta sekcja zazwyczaj występuje tylko w 4. sekcji stron podręcznika ekranowego.

OPIS

opisuje, co robi dany program, funkcja lub format. Objaśnia interakcję z plikami i standardowym wejściem oraz wartości zwracane na standardowym wyjściu i standardowym wyjściu błędów. Pomijane są szczegóły dotyczące implementacji i rzeczy wewnętrzne programu, chyba że są istotne dla zrozumienia interfejsu programu. Opisuje normalne przypadki użycia; objaśnienie opcji powinno się znaleźć w rozdziale OPCJE.

OPCJE

Opisuje opcje linii poleceń akceptowane przez program oraz sposób, w jaki wpływają na jego zachowanie. Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

KOD WYJŚCIA

Określa możliwe wartości kodów zakończenia programu oraz warunki, które powodują zwrócenie tych wartości. Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

WARTOŚĆ ZWRACANA

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika, rozdział ten określa listę wartości, które opisywana funkcja biblioteczna zwróci funkcji ją wywołującej, oraz warunki, w których dana wartość będzie zwracana.

BŁĘDY

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika jest to lista wartości, które mogą być przypisane zmiennej errno w razie wystąpienia błędu, łącznie z informacjami o przyczynach tego błędu. Elementy listy powinny być wymienione w porządku alfabetycznym.

ŚRODOWISKO

Zawiera opis wszystkich zmiennych środowiskowych, wpływających na program i opisuje ten wpływ.

PLIKI

Zawiera listę plików używanych przez program lub funkcję, takich jak pliki konfiguracyjne, pliki uruchomieniowe oraz pliki używane w czasie działania programu. Należy podać pełną ścieżkę do pliku, w której podczas instalacji powinno się zmodyfikować katalogi, tak żeby odpowiadały preferencjom użytkownika. Wiele programów domyślnie instaluje się w /usr/local, tak że strona podręcznika powinna używać /usr/local jako podstawowego katalogu.

WERSJE

Krótkie podsumowanie wersji jądra Linuksa lub biblioteki glibc, w której to wersji opisywane wywołanie systemowe lub funkcja biblioteczna się pojawiły lub ich działanie zostało znacząco zmienione. Z zasady każda strona podręcznika opisująca nowy interfejs powinna zawierać rozdział WERSJE (VERSIONS). Niestety wiele istniejących stron nie dołącza tych informacji (gdyż nie było to wymagane w czasie pisania tych stron). Chętnie przyjmiemy łaty poprawiające ten problem, jednakże z perspektywy programisty informacje o wersji mają najprawdopodobniej znaczenie tylko w przypadku interfejsów jądra dodanych w Linuksie 2.4 lub kolejnych (tj. zmiany w stosunku do jądra 2.2) oraz w przypadku funkcji bibliotecznych dołożonych do glibc od wersji 2.1 (tj. zmiany w stosunku do wersji 2.0).

Strona podręcznika syscalls(2) także dostarcza informacji o wersjach jądra, w których pojawiły się różne wywołania systemowe.

ZGODNE Z

Opisuje standardy lub konwencje związane z opisywaną w podręczniku funkcją lub opisywanym poleceniem. Strony w sekcjach 2. i 3. powinny wskazywać na wersje standardu POSIX.1, z którymi są zgodne opisywane w nich wywołania oraz informować o tym, czy wywołanie jest opisane w standardzie C99 (Prosimy nie przejmować się zbytnio innymi standardami jak SUS, SUSv2 i XPG lub standardami implementacji SVr4 lub BSD 4.x, chyba że wywołanie jest opisane w tych standardach, ale nie w bieżącej wersji standardu POSIX.1) (Patrz także standards(7)).

Jeśli wywołanie nie jest zamieszczone w żadnym standardzie, ale zwyczajowo istnieje w innych systemach, prosimy wymienić te systemy. Jeśli wywołanie jest specyficzne dla Linuksa, również należy o tym poinformować.

Jeśli rozdział zawiera tylko i wyłącznie listę standardów (a tak jest zazwyczaj), lista ta powinna być zakończona kropką (".").

UWAGI

Zawiera różnorodne uwagi. W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika ekranowego może być użyteczne podzielenie tego rozdziału na podrozdziały (SS) nazywane Uwagi linuksowe i Uwagi dotyczące biblioteki glibc.

BŁĘDY

Opisuje ograniczenia, znane usterki lub niedogodności oraz inne problematyczne aktywności.

PRZYKŁAD

Dostarcza jednego lub więcej przykładów opisujących, jak funkcja, plik lub polecenie są używane. Szczegóły dotyczące pisania przykładowych programów opisano w sekcji Przykładowe programy poniżej.

AUTORZY

Lista autorów dokumentacji lub programu. Używanie sekcji AUTORZY nie jest zalecane. Ogólnie lepiej jest nie zaśmiecać każdej strony (z upływem czasu coraz większą) listą autorów. Podczas pisania lub znaczącego zmieniania strony podręcznika, należy umieścić informacje o prawach autorskich jako komentarz w stronie źródłowej. Autorzy sterowników urządzeń, którzy chcieliby podać adres, pod którym należy zgłaszać błędy, powinny umieścić go w rozdziale BŁĘDY (BUGS).

ZOBACZ TAKŻE

Zawiera rozdzieloną przecinkami listę powiązanych stron podręcznika, posortowaną po numerze sekcji, a następnie alfabetycznie po nazwie. Po nich mogą występować inne powiązane strony lub dokumenty. Nie należy umieszczać kropki na końcu listy.

Konwencje czcionek¶

Dla funkcji, argumenty zawsze są podawane kursywą, nawet w rozdziale SKŁADNIA, w którym reszta funkcji jest wydrukowana w pogrubieniu:

int myfunction(int argc, char **argv);

Nazwy zmiennych podobnie jak nazwy argumentów powinny być pisane kursywą.

Nazwy plików (niezależnie od tego, czy są pełnymi ścieżkami czy odniesieniami do plików w katalogu /usr/include) są zawsze pisane kursywą (np. <stdio.h>), z wyjątkiem nazw występujących w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), w którym pliki dołączane są wyróżniane pogrubieniem (np. #include <stdio.h>). Odwołania do standardowych plików dołączanych znajdujących się w /usr/include powinny zawierać nazwę pliku nagłówkowego w nawiasach trójkątnych, tak jak to jest przyjęte w języku C (np. <stdio.h>).

Makra specjalne, które są zwykle pisane dużymi literami, są pogrubiane (np. MAXINT). Wyjątek: nie pogrubiamy słowa NULL.

Podczas wyliczania listy kodów błędów, kody są pogrubiane (taka lista zwykle używa makra .TP).

Pełne polecenia, jeśli są długie, powinny być zapisywane w nowych liniach odpowiednio wciętych, na przykład:

man 7 man-pages

Wyrażenia, jeśli nie są zapisywane w osobnych, wciętych liniach, powinny być podawane kursywą. Ponownie, jeśli wyrażenie jest włączone do zwykłego tekstu, to właściwe może być używanie spacji nierozdzielających w tym wyrażeniu.

Każde odwołanie do programu, funkcji itp. będących tematem bieżącej strony podręcznika, powinno nazwę zapisaną czcionką pogrubioną. Jeśli tematem jest funkcja (tj. bieżąca strona pochodzi z sekcji 2. lub 3.), to po nazwie powinna występować para nawiasów zapisanych czcionką roman (zwykłą). Na przykład w stronie podręcznika fcntl(2) odwołania do tematu tej strony będą zapisane jako fcntl(). Preferowanym sposobem zapisania tego w pliku źródłowym strony jest:

    .BR fcntl ()

Wszelkie odwołania do innych stron podręcznika powinny być pisane przy użyciu pogrubionej czcionki dla nazwy strony, po której - bez rozdzielania spacjami - zawsze powinien następować numer sekcji pisany czcionką zwykłą (niepogrubioną), np. intro(2). Preferowany sposób zapisania tego w kodzie źródłowym strony jest następujący:

    .BR intro (2)

Pisownia¶

Od wersji 2.59 pakiet man-pages używa pisowni amerykańskiej. Prosimy przestrzegać tej konwencji dotyczącej pisowni we wszystkich nowo pisanych stronach podręcznika ekranowego i podczas przesyłania nam łat do istniejących stron.

Przykładowe programy i sesje powłoki¶

Strony podręcznika mogą zawierać przykładowe programy pokazujące, jak używać wywołania systemowego lub funkcji bibliotecznej. Jednakże proszę zauważyć, że:

*

Przykładowe programy powinny być pisane w języku C.

*

Zamieszczenie programu przykładowego jest konieczne i użyteczne tylko wtedy, gdy program ten pokazuje coś, czego nie można w prosty sposób zawrzeć w tekstowym opisie demonstrowanego interfejsu. Program przykładowy nie robiący nic poza wywoływaniem funkcji interfejsu zazwyczaj nie ma większego sensu.

*

Przykładowy program powinien być raczej krótki (dobrze by było, gdyby miał mniej niż 100 linii, idealnie - mniej niż 50 linii).

*

Przykładowe programy nie powinny sprawdzać błędów wywołań systemowych czy funkcji bibliotecznych.

*

Przykładowe programy powinny być kompletne i powinny się kompilować za pomocą cc -Wall bez wypisywania żadnych ostrzeżeń.

*

Kiedy tylko to możliwe i właściwe, programy przykładowe powinny pozwalać na eksperymenty, różnicując swoje zachowanie zależnie od wejścia (idealnie pochodzącego z argumentów linii poleceń lub alternatywnie z wejścia czytanego przez program).

*

Przykładowe programy powinny być sformatowane w stylu "Kernighan & Ritchie" z wcięciami o rozmiarze czterech spacji. (Nie należy używać znaków tabulacji w kodzie źródłowym!)

Przykłady wyglądu przykładowych programów można znaleźć w wait(2) i pipe(2).

Włączając sesję powłoki pokazującą użycie programu lub innej właściwości systemu, należy używać czcionki pogrubionej dla tekstu wprowadzanego przez użytkownika, tak aby odróżnić go od tekstu produkowanego przez system.

Wcięcia definicji struktur, logów sesji powłoki itp.¶

Definicje struktur, logi z sesji powłoki itp dołączane do tekstu powinny zawierać wcięcia o długości 4 spacji (tj. powinny być umieszczone w bloku otoczonym przez .in +4n i .in).